Nie ma telefonu stacjonarnego, komórkowego ani adresu e-mail. Więcej, w ogóle nie korzysta z internetu (chociaż akurat CENTAURO stronę posiada – jako część witryny OK „Górna”). Ale bardzo łatwo go namierzyć – wystarczy WYBRAĆ się na kilka spotkań literackich w Łodzi. Na przynajmniej jedno z nich zawita na pewno. „Myślę, że jak ktoś chce ze mną złapać kontakt, to złapie” – zwykł mówić.

Zasławski, rdzenny łodzianin, urodził się w 1948 roku. Debiutował w 1970 roku w „Almanachu Literackim Korespondencyjnego Klubu Młodych Pisarzy” pod pseudonimem Kamil Przybylski. Później należał też do Koła Młodych przy Oddziale Łódzkim ówczesnego Związku Literatów Polskich. Oficjalnie opublikował dwie książki poetyckie: Kiedy otwiera się w nas szczelina (Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1988) i Stan wojenny poezji (zapis czasu) (grupa literacka CENTAURO, Łódź 1996) oraz co najmniej dwie nieoficjalnie: Pod Ostrą Bramą Wiersza (nakładem własnym, 1996; jak sam opowiada – w trzech egzemplarzach) oraz Odwrócony krajobraz (w serii arkuszy Bałuckiego Ośrodka Kultury „Rondo”, 2012). Często ma przy sobie – w formie małych kartek sczepionych spinaczem – swój niedoszły, wciąż niewydany debiut. Wiersze (a także aforyzmy i przekłady) publikował – co podaje jego biogram zamieszczony na skrzydełku okładki debiutu – m.in. w „Odrze”, „Tygodniku Kulturalnym”, „Życiu Literackim”, „Nowym Wyrazie”, „Odgłosach”, „Faktach” oraz czechosłowackich: „Smenie”, „Zwrocie” i „Kalendarzach Śląskich”, a także w Rosji (to informacja z biogramu z drugiego tomu wierszy, bez konkretnych tytułów).

W latach 1974-78 przebywał w Czechosłowacji. Pracował w branży handlowej do 1981 roku. Dostał wymówienie z pracy w stanie wojennym. Podpisywał różne petycje, m.in. dotyczące traktowania więźniów. To mogło zaważyć. „Podjąłem decyzję, żeby w pewnym momencie nie narażać się, dla dobra CENTAURO nie drukować w podziemiu”. To była jego „emigracja wewnętrzna”. CENTAURO działało już – z jego inicjatywy – od marca 1981 roku (funkcjonują różne daty założenia grupy, najprawdopodobniej ze względu na jej luźny charakter; tę Zasławski podał ostatnio), przy Zakładowym Domu Kultury ŁZPB im. Obrońców Pokoju „Uniontex” (pracował tam dodatkowo jako instruktor). Nie mógł znaleźć nigdzie pracy w zawodzie – został w kulturze. Zawsze w charakterze instruktora, m.in. w Centrum Kultury Młodych, Poleskim Ośrodku Sztuki i – najdłużej – Ośrodku Kultury „Górna”, gdzie w poniedziałki wciąż spotyka się CENTAURO. Ponadto grupa gościła praktycznie we wszystkich łódzkich domach kultury, ale także w bibliotekach, kawiarniach, pubach, a nawet barze mlecznym.

Ile odbyło się spotkań? Nie da się policzyć, nie wszystkie też zostały udokumentowane. Samych poniedziałkowych ponad tysiąc dwieście, zwłaszcza że jeszcze w latach 80. były organizowane również w wakacje. Innych – co najmniej drugie tyle.

Jak wspomina początki CENTAURO? Wybuchł stan wojenny. „Ludzie nie mieli wyboru. W Łodzi nie było żadnych spotkań oprócz tych, które robiłem”. Co ludzi przyciągało do grupy? „Krążyły słuchy, że na tych spotkaniach można było wszystko mówić. Dostałem wezwanie z KWMO. Dzwonili do mnie do pracy; ponieważ odłożyłem słuchawkę, przysłali je pocztą”. Jeśli zastosować terminologię charakterystyczną dla rodzajów literackich, Zasławski to poemat dygresyjny. Żarliwy i oddany.

Nazwę CENTAURO wymyślił Mariusz Panak – zwyciężyła w demokratycznym głosowaniu, m.in. z „Gondwaną”, którą zaproponował Zasławski. Ówczesnemu dyrektorowi Domu Kultury „Uniontexu” ta nazwa nie odpowiadała – przy pierwszych, organizowanych przez grupę konkursach, „O laur Czernika”, nie pojawiała się w kontekście tego wydarzenia.

Działalność CENTAURO nigdy nie została sformalizowana. Sam Zasławski zresztą jest zagorzałym przeciwnikiem biurokracji.